De 800 meter is voor trainers een erg interessante afstand omdat er op veel verschillende manieren een even goed resultaat verkregen kan worden. Sommige atleten doen vooral interval training terwijl anderen de basis vooral leggen met duurwerk.
Eventueel verlies aan snelheid komt niet door het doen van veel aeroob (duur) werk maar vooral doordat de training niet goed in elkaar zit. Het is een kwestie van goed plannen en naast de duurtempo’s ook vooral sprintwerk doen.
Artikel van Gerard van der Poel over de acute hormonale reactie bij krachttraining door mannen en vrouwen. Wanneer is er wel en geen hormonale reactie? Wat is het effect van de die hormonen? En wat doen we ermee in de praktijk?
#hypertrofie #groeihormoon #testosteron #oestrogeen
Een artikel van Phil Maffetone over het onderzoek naar trainingsmethoden en effecten er van. Onderzoeken zijn over het algemeen vrij kort durend en laten slechts een deel van de resultaten zien. Wat zijn bijvoorbeeld de gevolgen met betrekking tot blessures en gezondheid van de atleten? Welke lange termijn effecten heeft een trainingsmethode. Het is niet heel moeilijk om in een korte periode winst te behalen op het gebied van VO2max en performance. Het is dan wel de vraag hoe lang is die winst vast te houden. Er is, tot nu toe, geen manier van trainen die voor iedereen het beste resultaat oplevert. Wel kan gesteld worden dat gevarieerd trainen het meest oplevert, niet alleen langzaam of alleen snel maar een mix. Waarbij er ook nog individuele verschillen zijn, de één reageert beter op een bepaalde training dan de ander.
Een artikel van Phil Maffetone over het verschijnsel cardiac drift, en het gebruik van power meters bij hardlopen. Wat is bepalend tijdens de training de hartslag, het tempo of het geleverde vermogen? Volgens de aanhangers van de power meter methode zou er getraind moeten worden op een constant vermogen. Als je dit echter uitzet tegen de hartslag kan het zijn dat je bij hetzelfde vermogen in een aantal verschillende hartslagzones traint. Het is maar de vraag of je dan de training doet die je zou willen doen. De hartslag varieert aan de hand van wat er in het lichaam gebeurt, als het lichaam de inspanning niet meer 100% aeroob kan doen en steeds meer gebruik maakt van anaerobe processen dan zal ook de hartslag stijgen, het geleverde vermogen zal waarschijnlijk gelijk blijven. In de training krijg je dan een mix van aerobe en anaerobe inspanning die je waarschijnlijk niet wilt.
De besturing van functionele bewegingen moet aan twee criteria voldoen:
Dit betekent dat er waarschijnlijk geen min of meer starre, in het brein opgeslagen motorische programma’s bestaan, maar dat bewegen op grond van flexibele sets van bewegingsregels wordt samengesteld, die grote algemene geldigheid hebben en incidentele aanpassing aan de eisen van de omgeving kunnen filteren en vormgeven. Hardlopen op een atletiekbaan, hardlopen op oneffen ondergrond, hardlopen terwijl we een voorwerp dragen en zelfs richtingsveranderingen tijdens een spelsport, zijn zo allemaal varianten op eenzelfde thema dat zijn uiteindelijke vorm krijgt door interactie van allerlei factoren in en rond het bewegende systeem.
Om besturingsmechanismen te kunnen vinden die inzetbaar zijn in veel verschillende omgevingen moet bewegen plastisch en niet lineair worden vormgegeven. Dat is mogelijk doordat het vormgeven van de beweging gebeurt door de voortdurende interactie tussen alle aspecten die invloed hebben op het bewegen. Dit blijkt ook wel uit hoe het leerproces verloopt. Het leren van een nieuwe beweging verloopt niet vanaf het niet beheersen van een beweging naar de beweging een beetje kunnen, naar vervolgens de beweging telkens beter beheersen en ten slotte de beweging volledig beheersen. Door de voortdurende interactie tussen de veelheid aan factoren ontstaat een kronkelpad, waarin deelvaardigheden ontstaan die tijdelijk zijn en weer verdwijnen om vervangen te worden door andere deelvaardigheden; een ogenschijnlijk chaotisch traject, waaruit op een gegeven moment een bewegingspatroon ontstaat dat tegelijk stabiel en flexibel is. Met andere woorden, het leren van een beweging is niet het leren van de ideale uitvoering van de beweging, die fragiel is en die maar past in één incidentele omgeving, maar is het leren toepassen van telkens andere variaties op een thema, zodat een bewegingsplan ontstaat dat bestand is tegen allerlei verstoringen uit de omgeving.
In dat licht gezien zijn nauwkeurige bewegingscorrecties, die bijvoorbeeld fysiotherapeuten graag uitvoeren, nogal onzinnig. Het zijn incidenten, die het lerende systeem niet zal herkennen als universeel toepasbaar en daarom ook als incidenten zal afdoen; met andere woorden, het systeem zal er niet veel van willen leren. De til techniek, die met precisie aangeleerd wordt, zal niet beklijven, omdat die niet universeel toepasbaar is, al was het maar omdat de voorwerpen die opgetild moeten worden in het dagelijkse leven allemaal anders van vorm en gewicht zijn. Nauwkeurige correcties op het gebied van de stand van het bekken om een betere core stability te krijgen zullen in het dagelijkse leven en in sport nauwelijks een positief effect hebben, omdat stabiliteit in elke situatie anders (zelforganiserend) tot stand kan komen. Nauwkeurig geleerde judotechnieken zullen in een wedstrijdvorm niet erg effectief zijn als de uitvoering niet naar beleven veranderd kan worden, enzovoort. Stabiele maar tegelijk flexibele bewegingspatronen ontstaan niet door het nauwkeurig aanleren van techniek, maar door zelforganisatie vanuit complexiteit.
Uit: Krachttraining en coördinatie van Frans Bosch
Steve Magness heeft een artikel geschreven over een atleet die op de high school bij hem trainde (als junior) en daarna in de voorbereiding op de marathon. LTAD in de praktijk. Will Nation liep op de University 14:06 op de 5000 meter en afgelopen jaar 2:16:59 op de marathon. In de high school periode werd er naast het verder ontwikkelen van zijn sterke punten (aeroob vermogen) ook vooral aandacht gegeven aan de snelheid. Wekelijks sprinttraining met sprints van 60 meter voluit en heuvelsprints.
Een aantal goede oefening voor het versterken van hamstrings
Het belang van excentrische contractie bij heuvelaf lopen en DOMS (delayed onset muscle soreness, spierpijn na een dag). Effectiviteit va excentrische training als onderdeel van een kracht of revalidatie programma.
Bij een afdaling veranderd de biomechanica van het lopen om met een aangepaste landing de versnelling door de afdaling op te vangen. De quadriceps spieren krijgen hierbij voor een grotere excentrische spiercontractie die helpt bij het neutraliseren van de versnellingscomponent.
Statisch rekken maakt de hamstring (of welke spier dan ook) niet langer. Stijve hamstrings hebben vaak te maken met zwakke rug-, bil- of hamstringspieren. Bewegen, core- en krachttraining zijn een betere remedie om stijve hamstrings te voorkomen. Het statisch rekken van hamstrings verlicht korte tijd (20 minuten) de klachten maar heeft op lange termijn een averechts effect op de stijfheid van de hamstrings.
Hardlopers zoeken altijd naar manieren om de kans op blessures te verkleinen. Ze proberen rekken, krachttraining, massage, foamrollers, verandering in voetplaatsing en diverse supplementen om maar wat te noemen. Er is echter weinig bewijs ter ondersteuning van deze aanpak. Het voorkomen van blessures is niet zo eenvoudig.
Tot nu. A new report in The American Journal of Sports Medicine belooft een vermindering van blessures van maar liefst 62 procent. En dit getal komt van een goed ontworpen onderzoek, niet van iemand die zijn diensten, apparaten of pillen probeert te verkopen.
Het geheim? Verminder de klap van de landing tijdens het hardlopen. Met andere woorden ga lichtlopen.