Interessant artikel over de carrière van Hilary Stellingwerf, een olympische 1500 meter loopster. Stellingwerf heeft een lange consistente carrière gehad als atleet met vrijwel geen blessures en/of gezondheidsproblemen. Opvallend is dat ze dit leek te bereiken door te periodiseren met voeding en lichaamsgewicht. Buiten het seizoen liet ze het lichaamsgewicht en vetpercentage toenemen om op piekwedstrijden weer op een, voor het hardlopen, ideaal lichaamsgewicht te komen. Bij veel (top)atleten zie je een constant laag lichaamsgewicht wat tot gezondheidsproblemen en blessures kan leiden. Vooral de afname van botdichtheid is een groot risico.
Het lichaam volgt een proces van aanpassing. Als de stimulus is toegepast wordt de homestasis verstoord. Wanneer de homeostasis is verstoord worden er berichten verstuurt die de signaalwegen triggeren. Wanneer deze signaalwegen genoeg getriggerd wordt zal er uiteindelijk een functionele aanpassing plaatsvinden.
In this model what we need to know boils down to:
The training adaptation we are looking for.
What stimulus leads to that adaptation.
What does the training stimulus trigger?
What pathway is activated?
What translate that pathway activation to actual response?
How much “activation” is needed until we translate that to a functional adaptation?
That’s a heck of a lot to know. What’s the point right? It’s overly complex…Well, let’s address that shortly.
Het onderzoek bevestigt dat bij fysiek fitte kinderen (vooral aerobe capaciteit en motoriek) er een grotere hoeveelheid grijze materie is op verschillende plaatsen in het brein.
Er is een duidelijk verschil gevonden tussen het brein van fysiek fitte kinderen en dat van minder fitte kinderen.
Lange afstand atleten leven het langst van alle competitieve atleten. Train, als het een beetje kan met een vriend voor een maximaal resultaat. En als je een top atleet bent, stop dat niet met een actief leven als je stopt met wedstrijden. Het nastreven van fysieke fitheid zal je langer jonger houden en je brein zal je er dankbaar voor zijn door scherp te blijven tot op hoge leeftijd.
Een fysiologisch model gebaseerd op de ideeën van Jan Olbrecht. Wat zijn nu precies de factoren die zorgdragen voor de prestatie op het gebied volhoudtijd, vermoeidheid.
Lactaat vorming, de weg naar de spieren, naar het bloed. De weg die pyruvaat aflegt, verwerking in de mytochondriën of vorming van lactaat. De hoeveelheid lactaat is een resultaat van zowel de anaerobe capaciteit als de aerobe capaciteit.
Wat is precies het aerobe vermogen? En wat het anaerobe vermogen?
Kinderen weer goed laten bewegen zou de hoogste prioriteit moeten hebben. Niet alleen de standaard sport-specifieke vaardigheden aanleren maar a-specifieke bewegingen leren. Naast de hoofdsport op jonge leeftijd een andere sport beoefenen is ook erg goed.
Meer aandacht voor talentontwikkeling bij verenigingen gaat op lange termijn meer doorgebroken atleten opleveren.
Bij korte intervallen op hoge snelheid met weinig rust (HIIT) zullen de eerste tempo’s voornamelijk in het anaerobe systeem gelopen worden, daarna neemt het aerobe systeem het grotendeels over. Op langere intervallen duurt het ongeveer 90 seconden voordat het aerobe systeem volledig functioneert, daarvoor zal een groot deel van de inspanning door het anaerobe systeem worden geleverd. Het aerobe systeem kan op verschillende manieren getraind worden, de FT vezels kunnen op hoge snelheid aeroob getraind worden, de ST vezels op wat lagere snelheid. De hoeveelheid rust is bepalend voor wat er getraind word. Bij lange rust zal elke interval weer starten in het anaerobe systeem.
Na teleurstellende prestaties in een paar belangrijke testwedstrijden nam de oververmoeide Amerikaanse marathontopper Ryan Hall het lastige besluit om zich terug te trekken uit de marathon van Chicago. Te veel vermoeiende tempoduurlopen van 25 kilometer (in 3.06 minuut/kilometer) en te weinig rust na afloop hebben hem uiteindelijk genekt.
Hall liep die trainingen ook nog eens op ruim 2000 meter hoogte. ‘Ik vind het heerlijk om tot het gaatje te gaan,’ vertelt hij. ‘Herstel is voor mij het moeilijkste deel van de training.’
Als je na een training onvoldoende hersteltijd neemt, past je lichaam zich niet op de gewenste manier aan die trainingsinspanning aan. Je maakt jezelf moe, maar zult niet sterker of sneller worden. Negeer je de roep voor herstel te lang, dan zal je kracht en snelheid verliezen.
